In de meeste films die om lijden gaan, is het vooral triest. Er wordt weinig humor in gebruikt of hoop voor het leven na de dood. Deze film is anders, vind ik. Er wordt uitleg gegeven aan het leven na de dood, er wordt fantasie gebruikt,... Soms vond ik te fantasie wel te veel, want zelf hou ik niet zo van fantasie. De fantasie was wel nodig voor de jongen om zijn laatste 12 dagen dat hij leefde zo goed mogelijk te maken. Mme Rose zorgde dat zijn laatste dagen boeiend waren en haf hem ook hoop voor het leven na de dood.
De jongen moest leven alsof 1 dag een decennia was. Zo was hij bijvoorbeeld na de vierde dag al veertig. Hij deed typische dingen die eigen waren aan de leeftijd. Door de fantasie durfde gij ook veel meer.
Ook moest de jongen brieven schrijven naar God. Eerst geloofde hij niet in God, maar door brieven te schrijven kon hij zijn gevoelens en gedachten uiten. Ook kwamen enkele wensen uit.
De jongen vond het niet leuk dat veel mensen bang van hem waren omdat hij ziek was. Omdat Mme Rose niet bang was van hem, vond hij haar leuk. Mme Rose deed de jongen inzien dat hij zijn ouders moet begrijpen. In deze film zien we dat Mme Rose op een perfecte manier met het lijden van Oscar omgaat.
De film raad ik zeker aan, omdat je er ook kan uit leren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten