Hier de korte inhoud:
Anna is niet ziek, maar dat zou zo maar kunnen. Als ze elf jaar is, heeft ze ontelbaar veel operaties, transfusies en injecties ondergaan om haar oudere zus Kate te helpen om tegen leukemie te vechten. Anna was geboren als donor voor haar zus. Haar ouders zeggen dat ze daardoor juist nog meer van haar houden.
Maar nu ze ouder begint te worden, kan ze niet stoppen te verzinnen hoe haar leven als een normaal mens zou zijn, zonder altijd vast te zitten aan haar zus. Dat is waarom ze een beslissing neemt die, op welke leeftijd dan ook, een veel te zware last is: ze klaagt haar ouders aan over de rechten van haar eigen lichaam. Tijdens de rechtszaak gaat het steeds slechter met haar zus Kate. Haar vriendje, die ze in het ziekenhuis heeft ontmoet en die ook ziek is, is overleden en haar eigen toestand wordt er ook niet beter op. Ze moet terug naar het ziekenhuis en daar moet ze een paar dagen verblijven. Tijdens de rechtszaak komen de ouders van Kate en Anna erachter dat Anna haar ouders heeft aangeklaagd omdat Kate dood wil.
Ik was in verschillende momenten van de film geraakt. In zo'n film besef ik dat de wereld soms niet eerlijk is. Iemand krijgt leukemie en moet lijden terwijl ze het niet verdiend, de ander is kerngezond. Ook had Kate een lief met dezelfde ziekte. Ik denk wel dat het positief is dat mensen met een ziekte kunnen praten tegen andere mensen die ook die ziekte hebben. Ik denk dat het wel handig is dat iemand begrijpt wat je voelt. Als je daar buiten staat, is het moeilijk om te weten wat de ander precies voelt. Ik denk niet dat je je volledig kan inleven in personen, tenzij je het zelf hebt meegemaakt, daarom is omgaan met lijden ook zo moeilijk.
In de film kon de moeder haar ook niet echt inleven in de gevoelens van de dochter, ook had de dochter het gevoel dat ze niet begrepen werd. Ik vind het een mooi moment als de moeder zelf haar haar afscheert voor haar dochter, zo kan ze ook beter weten wat de dochter voelt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten