Over bijna-doodervaringen:
BDE wordt wel eens beschreven als iets positiefs: mooi, gelukkig makend, vreugdevol. Zij hebben beelden gezien van omgevingen die zij mooi vonden, of geliefde personen hervonden. Ook wordt gesproken van een gevoel van warmte, van geaccepteerd worden zoals men is, van thuiskomen - de bestemming bereiken. Ook worden wel negatieve ervaring gemeld: taferelen die onaangenaam worden gevonden en die schrik of angst oproepen.
- het gevoel dood te zijn
- een gevoel van vrede en pijnloosheid
- het gevoel zich buiten het lichaam te bevinden (uittreding)
- door een donkere ruimte - tunnel - gaan
- aangetrokken worden door een helder licht aan het einde van de tunnel
- het gevoel in het licht liefde, vertrouwen, kennis, wijsheid en/of goddelijke aanwezigheid te ervaren
- buiten de tunnel een prachtig landschap zien (ook kleuren en/of muziek)
- een levensschouw, -film, -panorama en/of evaluatie van daden vanuit de beleving van de ander
- een vooruitblik op het resterende leven
- ontmoeting(en) met (een) overledene(n)
- het besef dat bij overschrijden van een grens - vaak in de vorm van een mededeling door een overleden familielid of bekende - geen terugkeer mogelijk is
- terugkeer in het, vaak pijnlijke, lichaam
- het niet in gewone taal kunnen vatten van de ervaring (onuitspreekbaarheid)
- het zien van de hemel/paradijs
Eindelijk verklaring voor bijna-doodervaring
Er bestaat mogelijk een perfect wetenschappelijke uitleg voor bijna-doodervaringen, waarbij mensen zeggen dat ze bijvoorbeeld een lange tunnel met fel wit licht hebben gezien. Amerikaanse onderzoekers vermoeden dat zo’n ervaring het gevolg is van een verhoogde hersenactiviteit in de eerste ogenblikken na een hartstilstand.
‘Vele mensen geloofden dat ze de hemel zagen tijdens zo’n bijna-doodervaring, omdat de wetenschap hen geen overtuigend alternatief bood’, aldus Jimo Borjigin, professor neurologie aan de universiteit van Michigan en hoofdauteur van het onderzoek dat maandag werd gepubliceerd door de Amerikaanse academie der wetenschappen.
‘We zijn vertrokken vanuit het idee dat als dergelijke ervaring het gevolg is van een hersenactiviteit, ze moest kunnen worden gedetecteerd bij mensen en dieren, zelfs nadat de doorstroming van het bloed door de hersenen gestopt was’, legt Borjigin uit. Samen met haar team registreerde de professor de elektrische activiteiten van de hersenen (via een elektro-encefalogram) van negen verdoofde ratten, waarbij een hartstilstand werd opgewekt. Bij elke rat werd binnen de 30 seconden een verhoogde hersenactiviteit vastgesteld. Eenzelfde fenomeen doet zich overigens voor bij ratten die stikken.
‘We waren verrast door de hoge activiteit van de hersenen’, zegt medeauteur George Mashour. De activiteit lag soms zelfs hoger dan tijdens een normale, wakkere toestand. ’Het lijkt erop dat het brein in staat is tot een goed georganiseerde elektrische activiteit in de eerste fases van de klinische dood’, aldus de onderzoekers.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten